Henri Vijetan (Henri Francois Joseph Vieuxtemps) bio je belgijski kompozitor i violinista. Prve časove violine dobio je od svog oca, amaterskog violiniste i graditelja violina. Svoj prvi nastup imao je sa samo 6 godina, kada je svirao violinski koncert Pjer Rodea.
Nastupajući po okolnim gradovima, upoznao je violinistu Šarla de Berioa, kod koga je započeo studiranje. Berio ga je odveo u Pariz 1829. godine, gde je 9-togodišnji Vijetan održao veoma uspešni koncert. Međutim, zbog Revolucije u Francuskoj, Vijetan se već sledeće godine vratio u svoj rodni grad (Brisel), gde je nastavio sam da uči sviranje na violini. Nastupi sa izuzetno muzikalnom operskom pevačicom Polinom Garsija-Viardo (mezzo-sopran) pomogli su mu u muzičkom razvoju.
Za vreme svoje koncertne turneje po Nemačkoj 1833. godine, upoznao se sa poznatim violinistom Luisom Šporom, kao i sa Robertom Šumanom, koji je dečaka upoređivao sa Paganinijem. U narednih deset godina Vijetan je imao koncerte po raznim gradovima širom Evrope, zadivljujući svojom virtuozunošću ne samo građanstvo, već i poznate muzičare, kao što su Berlioz i Paganini.
Pošto je želeo da se bavi i komponovanjem, Vijetan je išao na časove kod Simona Seštera u Beču, a zimu 1835-1836. godine proveo je učeći kompoziciju kod Antona Rajha u Parizu. Tada je nastao i njegov prvi violinski koncert, koji je kasnije objavljen kao Violinski koncert br.2.
Svoj Violinski koncert br.1 Vijetan je premijerno izveo u Sankt Peterburgu 1840. godine. Ovaj koncert Berlioz je nazvao „izvanrednom simfonijom za violinu i orkestar“. Između 1846. i 1851. godine Vijetan je boravio u Rusiji, kao dvorski muzičar cara Nikolaja I i solista u Kraljevskom Teatru. Osnovao je čak i školu za violinu na Sankt Peterburškom Kozervatorijumu. Godine 1871. vratio se u Belgiju, gde je pozvan da radi kao profesor na Konzervatorijumu u Briselu.
Na žalost, dve godine kasnije doživeo je šlog, koji mu je u potpunosti paralizovao desnu ruku. Preselio se u Pariz, a svoje studente prepustio je Henriku Vijenjavskom. Posle nekog vremena počeo je čak i da se oporavlja, ali je 1879. godine usledio još jedan šlog, tako da je nesrećni Vijetan morao u potpunosti da odustane od svoje izvođačke karijere.
Većina njegovih kompozicija pisana je za violinu. Najpoznatiji su koncerti – napisao ih je sedam. Kada je bio primoran da prekine sa karijerom izvođača, počeo je da piše i za ostale gudačke instrumente. Napisao je, između ostalog, dva koncerta za violončelo, sonatu za violu, kao i tri gudačka kvarteta.
Poslednje godine svog života Henri Vijetan proveo je u sanatorijumu u Alžiru, gde su živeli njegova ćerka i zet. Nastavio je da komponje, ali je bio potpuno utučen zbog nemogućnosti da svira, kao i zbog toga što je živeo daleko od muzičkih centara Evrope. Umro je na današnji dan – 06. juna 1881. godine.
