Josif Marinković, srpski kompozitor i horovođa, bio je jedan od najistaknutijih srpskih kompozitora s kraja 19-og i početka 20-og veka. Rođen je 1851. godine, u porodici dobrostojećeg zemljoposednika. Još kao dečak, sam je ovladao sviranjem na tamburi, gitari, harmonici i klaviru. Međutim, i pored očiglednog talenta, njegovi roditelji bili su protiv njegovog muzičkog obrazovanja, jer se u to vreme profesija muzičara nije smatrala uglednom.

Kada je upisao Učiteljsku školu u Somboru, Marinković je upoznao češkog kompozitora Dragutina Blažeka, koji mu je predavao muziku. Shvativši da je dobio izuzetno talentovanog učenika, Blažek je Marinkovića neprestano podsticao na dalji rad i muzičko usavršavanje. U to vreme nastaju horovi „Ustajte braćo“ i „Smeša srpskih narodnih pesama“. Zahvaljujući uspehu ovih kompozicija i preporuci profesora Blažeka, Josifovi roditelji ipak pristaju da ga pošalju na muzičke studije u Prag.

Posle diplomiranja, Marinković je otišao u Beograd i postao dirigent Beogradskog pevačkog društva, sa kojim je radio do 1886. godine. Zahvaljujući njemu i Akademsko pevačko društvo „Obilić“ postalo je vrlo uspešno, iako je sa njima radio samo godinu dana (1889 – 1900 godine).

Osim kao horovođa, Marinković je radio i kao pedagog. Bio je nastavnik pevanja i omiljeni profesor u bogosloviji, u učiteljskoj školi i u Drugoj muškoj gimnaziji.

Komponovao je uglavnom vokalne žanrove – solo pesme, horsku muziku (za muški, ženski, mešoviti i dečiji hor), a utemeljitelj je žanra horova s klavirom.

Marinković je umro u Beogradu, na današnji dan, 13. maja 1931. godine.