Kraj XVIII i početak XIX veka karakteriše homofoni stil i periodizacija i simetrizacija muzike, tj. arhitektonski princip, tako da harmonija postaje bitni konstruktivni element muzičkog oblika, što znači da se kadenca mora naći na kraju svake formalne celine (rečenice, perioda, odseka kompozicije).
Tonalni plan se podudara sa formalnim planom (novi odsek = novi tonalitet).
U klasici se upotrebljavaju sve vantonalne D i svi zamenici, svi alterovani akordi dijatonskog tipa, kao i svi akordi hromatskog tipa, a koriste se i eliptička razrešenja. Dominantni nonakord postaje samostalna harmonija. Koriste se i hromatski, van akordski, figurativni tonovi. Vrlo su česti disonantni sudari akordskih i van akordskih tonova. Primenjuje se dvostruki pedal (najčešće kvinta).
Koriste se sve vrste dijatonskih i hromatskih modulacija, a češće se koristi i enharmonska modulacija, i to na sve moguće načine. U kompozicijama se koriste modulacije i u udaljene tonalitete. Vrlo često se koriste modulacije po kvintnom krugu naviše ili naniže – naročito su omiljene kod Betovena, gde su modulacije po kvintnom krugu naviše predstavljale kretanje „ka svetlosti“, a modulacije po kvintnom krugu naniže – kretanje „ka tami“. Te modulacije su bile praćene izvesnim tonalnim odmorištima (kraći boravak u novonastalom tonalitetu). Betoven je pravio i modulacije po malim ili velikim tercama naviše ili naniže, što je karakteristično za romantičare (modulacija u medijantne tonalitete), ili je, pak, modulirao po sekundama naviše ili naniže.
Kod Betovena, počev od srednjeg stvaralačkog perioda, II tema u sonatnom obliku više nije isključivo u D ili paralelnom tonalitetu, već može biti i u medijantnom, tj. tercno srodnom tonalitetu, što je takođe karakteristika romantičara. Do Betovena, svaka kompozicija morala je počinjati T ili D osnovnog tonaliteta, dok se kod Betovena na početku može javiti i V à II, II ili DD7.
Na početku IX simfonije nalazi se prazna čista kvinta u trajanju od 16 taktova, što je jedan od najranijih primera kolorističke primene harmonije.
Betoven je vrlo često koristio varijantni VI stupanj (kad u duru posle V stupnja dođe VI iz istoimenog mola ili obrnuto). Često je koristio i modulaciju pomoću unisa, tj. modulaciju na jednom istom tonu. Mnoge pojave kod Betovena već pripadaju romantičarskoj harmoniji: česta ekspresivna uloga harmonije (da izrazi subjektivna osećanja), modulacija po tercama, pozajmljivanje akorada iz istoimenog tonaliteta suprotnog tonskog roda, upotreba vantonalnih subdominanti.
(slika preuzeta odavde)